Montaż i konfiguracja systemu IUVO jest prostsza, niż myślisz.

Projekty

Wytyczne projektowe

Przed przystąpieniem do analizy przykładowych projektów pokazujących zastosowania modułów IUVO, proponujemy zapoznać się ogólnymi wytycznymi.

Program do konfiguracji systemu IUVO: Download IUVO Expert

Różnice w projektowaniu i wykonywaniu tradycyjnej instalacji a instalacji w systemie IUVO.

System IUVO jest przeznaczony do nowo budowanych obiektów. Struktura jego okablowania oparta jest na topologii gwiazdy. Dobór parametrów przewodów zasilających odbiory wykonuje się w identyczny sposób jak w tradycyjnej instalacji. Podstawowa różnica w okablowaniu polega na tym, że przewody zasilania, sterowania schodzą się gwieździście do rozdzielnicy elektrycznej/automatyki.

Rysunek (Rys. 1.) pokazuje różnicę w okablowaniu pomiędzy tradycyjną instalacją a instalacją wykonaną dla systemu IUVO. Przekroje oraz liczba żył przewodów zasilających odbiory w obu przypadkach są identyczne. Przy czym dla systemu IUVO, przewody schodzą bezpośrednio do rozdzielnicy, natomiast w tradycyjnym rozwiązaniu przechodzą przez łączniki i dopiero trafiają do rozdzielnicy. Natomiast do łączników lub paneli (zamiast tradycyjnych kabli YDY) w systemie IUVO prowadzone są przewody minimum UTP cat. 5e (potocznie nazywane „skrętkami”). Jeżeli planowany panel dotykowy ma więcej niż pięć pól sensorycznych, wówczas prowadzi się dodatkowy przewód UTP.

Przykładowe projekty w PDF:

Rys. 1. Struktura okablowania w systemie IUVO.

Instalacja elektryczna oparta o sterowniki IUVO, ma topologię „gwiazdy”. Wszystkie obwody schodzą się do rozdzielnicy automatyki. W instalacji można rozróżnić, dwa typy obwodów: obwody niskonapięciowe (napięcie poniżej 24 VDC) oraz wysokonapięciowe (napięcie 230 VAC). Do obwodów niskonapięciowych zaliczają się obwody zasilające czujki PIR (12 VDC), czujki natężenia oświetlenia (12 VDC), obwody łączników/paneli oraz kontaktronów w drzwiach i oknach, czujniki temperatury, nasłonecznienia, wiatru lub opadów. Obwody niskonapięciowe prowadzone są kablami UTP, YTDY 6×0,5mm2, OMY 3×0,5mm2. Maksymalne długości przewodów UTP, YTDY, OMY to 200 metrów bieżących dla pojedynczego obwodu. Jeżeli zostaną przekroczone te długości, należy zastanowić się nad dodatkową rozdzielnicą automatyki. Jeżeli napięcie zasilające czujki będzie poniżej napięcia znamionowego podanego przez producenta, należy połączyć parami żyły drutów w kablu YTDY 6×0,5mm2 tak, aby napięcie zasilające mieściło się w tolerancji producenta.

Do obwodów wysokonapięciowych zaliczane są obwody gniazd, oświetlenia, rolet oraz obwody zasilające wentylatory i inne odbiory 230/400 VAC. Obwody wysokonapięciowe prowadzone są kablami YDY/YKY/OMY o standardowej liczbie żył dla instalacji konwencjonalnej. Dobór średnicy żył przewodów YDY jest wyznaczany, tak jak w tradycyjnej instalacji elektrycznej. W obliczeniach należy uwzględnić spadki napięć, maksymalny prąd, pobór mocy. Obwody wysokonapięciowe należy układać według obowiązujących norm dotyczących tradycyjnej instalacji elektrycznej na ścianie, w podłodze lub suficie. Przewody niskonapięciowe nie mogą biec w jednej wiązce z przewodami wysokonapięciowymi ze względu na zakłócenia! Minimalna odległość przewodów wysokonapięciowych od niskonapięciowych to 10 cm. Powyższe warunki są konieczne, aby system działał stabilnie! Również przy wkładaniu okablowania do rozdzielni elektrycznej, przewody niskonapięciowe i wysokonapięciowe muszą przechodzić osobnymi przepustami. Na przykładowym zdjęciu zostały wykonane dwie osobne bruzdy na przewody niskonapięciowe oraz wysokonapięciowe. Takie ułożenie przewodów zapewnia brak zakłóceń elektromagnetycznych. Wszystkie przewody powinny być opisane zgodnie z projektem na izolacji markerem niezmywalnym w dwóch miejscach w odległości 50 cm od siebie. Długość kabli powinna być minimum do podłogi plus 50 cm (jeżeli kable sprowadzane są z góry) lub minimum do sufitu plus 50 cm, jeśli wprowadzane od dołu. Kable powinny być docięte na jeden wymiar i dodatkowo pogrupowane osobno na odbiorcze (najlepiej pomieszczeniami) oraz niskonapięciowe (również najlepiej pomieszczeniami). Umożliwia to łatwiejszy montaż rozdzielnic i szybsze uzbrojenie rozdzielnic i dodatkowo zabezpiecza przed zakłóceniami elektromagnetycznymi!

Rys. 2. Prawidłowo wykonane bruzdy dla przewodów wysoko i niskonapięciowych.
Rys. 3. Wejścia modułów logicznych IUVO zabezpieczone są przed zakłóceniami poprzez zastosowanie separacji galwanicznej. Wyjścia wysokonapięciowe umiejscowione są „na górze” modułu, natomiast niskonapięciowe „na dole” każdego modułu IUVO w postaci demontowalnych złączek kątowych. Tego typu rozwiązanie zapobiega zakłóceniom oraz ułatwia montaż okablowania w rozdzielni automatyki.
Rys. 4. Rozdzielnia elektryczna i automatyki IUVO, podczas montażu.

Moduły IUVO montowane są na standardowej szynie DIN (TS35), czyli bez problemu można je zamontować w tradycyjnej rozdzielni elektrycznej. Zalecamy jednak, aby stosować dwie rozdzielnice przy większych instalacjach. Rozdzielnicę elektryczną, w której zostaną zamontowane zabezpieczenia elektryczne (wyłączniki, rozłączniki, zwierniki) oraz rozdzielnicę automatyki, w której zostaną zamontowane sterowniki IUVO podłączone do sterowanych odbiorów.

Naszym zdaniem jest to rozwiązanie bardziej przejrzyste w sensie logicznym oraz wygodniejsze dla dla końcowego użytkownika systemu, gdyż w razie zadziałania zabezpieczenia elektrycznego, otwiera on jedynie rozdzielnicę elektryczną.

Przy małych systemach, gdzie jest wykorzystane kilka modułów podział na rozdzielnię automatyki i elektryki nie jest wymagany i oszczędza miejsce w mieszkaniu lub małym domu.

 

1 – Wejście kablami do złączek przelotowych odbiorów (popularnie nazywane terminalami ZUG). Do zacisków ZUG są podłączone przewody fazowe odbiorcze: oświetlenia, wentylatorów, rolet, gniazd sterowanych. Ewentualnie neutralne osobno, jeśli jest taki wymóg (wiele układów różnicowo-prądowych lub inne przyczyny). Jest to bardzo elastyczne rozwiązanie, ułatwiające pracę przy uzbrajaniu rozdzielnicy, późniejszy przegląd okresowy i diagnostykę.

2 – Wejście do rozdzielnicy dla obwodów niskonapięciowych (F/UTP, YTDY, OMY). Dzięki takiemu rozwiązaniu w rozdzielnicy automatyki panuje porządek, przewody niskonapięciowe są z przeciwnej strony jak przewody wysokonapięciowe. Należy również pamiętać, iż w ten sposób minimalizuje się wpływ promieniowania elektromagnetycznego na przewody niskonapięciowe.

3 – Przejście dla obwodów wysokonapięciowych (LgY, OMY). W przypadku zastosowania dwóch osobnych rozdzielnic elektryki i automatyki, należy dołożyć kable zasilające wyjścia modułów logicznych lub ewentualnie kable od odbiorów (z listwy ZUG do modułów logicznych). 

Rys. 5. Rozdzielnica elektryczna wraz z listwą ZUG i podłączonymi i opisanymi oznacznikami kablami odbiorczymi.

Na zdjęciu (Rys 5.) można zauważyć sposób podłączenia większej liczby odbiorów, które będą wysterowywane poprzez moduły logiczne IUVO. Podział logiczny jest na obwody oświetlenia (z lewej) oraz na gniazda wtykowe (z prawej). Inne urządzenia odbiorcze jak na przykład rolety mają swoją listwę ZUG w osobnej rozdzielnicy automatyki. Po lewej stronie widać wiązkę czerwonych kabli zasilających wyjścia modułów logicznych (prowadzone do rozdzielnicy automatyki) wraz z szeregiem zabezpieczeń wyłącznikami B10 (w celu ochrony nadprądowej obwodów sterowanych) oraz powyżej z lewej kabli brązowych (odbiory prowadzone z listwy ZUG na złączki kątowe w modułach logicznych IUVO) . Można jednocześnie zaobserwować, iż rozdzielnica elektryczna w poniższych sekcjach jest identycznie uzbrajana jak tradycyjna i zawiera zwierniki, rozłączniki, wyłączniki, styczniki. 

Na rysunku (Rys 6.) przedstawiony jest schemat ideowy przedstawiający fragment instalacji systemu IUVO [SchematIdeowy.pdf].

Schemat ideowy połączenia modułów IUVO.